وطن پرستی به شیوه اسطوره کشتی ایران
به گزارش دفاع شخصی، اسطوره کشتی ایران ضمن اشاره به پیشنهاد آمریکایی ها به او برای حضور در کادر فنی آمریکا، اظهار داشت: پیشنهاد مالی آنها خیلی خوب بود اما نتوانستم قبول کنم کشتی را به خارجی ها یاد بدهم که بیایند و بچه های ما را شکست بدهند.
به گزارش دفاع شخصی به نقل از ایسنا، عبدالله موحد در رابطه با بازگشت مجدد به ایران، اظهار داشت: ده روز است وارد کشور شده ام. اینجا ۲ حسن دارد؛ کسی که قهرمان می شود برای زادگاهش زحمت می کشد و دوم اینکه مردم او را می شناسند اما در خارج شاید افراد نزدیک تو را بشناسند اما همه مردم تو را نمی شناسند. زمانیکه در ایران قهرمان می شدم هر کجا می رفتم برایم گوسفند می کشتند. هیچگاه این محبت ها را فراموش نمی کنم. وقتی از مسابقات برمی گشتیم مردم از فرودگاه تا منزل از ما استقبال می کردند.
چهره پرافتخار کشتی و ورزش ایران که در ۶ سال متوالی از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۰ موفق به کسب ۶ طلای جهان و المپیک شده است، در رابطه با اینکه چرا در المپیک جهانی ۱۹۶۴ با وجود نداشتن باخت به مدال نرسید، اظهار داشت: ما در فدراسیون جهانی نماینده ای نداشتیم که از ما دفاع کند. روسیه و بلوک شرق و ترک ها هر کاری می خواستند می کردند وگرنه در المپیک ۶۴ هم به مدال می رسیدیم. تیم ما همیشه خوب بوده اما هیچوقت نماینده ای در فدراسیون جهانی نداشتیم.
او در رابطه با شیوه بدنسازی خود در زمان کشتی، تصریح کرد: من همیشه مواظب بودم بدنم در فرم خوبی باشد. همیشه با وزنه کار می کردم در حالیکه خیلی ها اعتقاد داشتند نباید کشتی گیر این کار را انجام دهد. همان گونه که در شعرم گفته ام در کشتی زور و فن و عقل و جرات لازم داریم تا به قهرمانی برسیم.
موحد که به همراه اکبر فیض، کارشناس کشتی در برنامه تلویزیونی ورزش و مردم شرکت کرده بود در پاسخ به این سؤال که چگونه به این افتخارات رسیدید؟ اظهار داشت: پدر من یک معلم بیش تر نبود؛ آن وقت ها هم معلم ها بسیار کم حقوق می گرفتند. برادران من هم معلم بودند. هیچگاه زندگی سطح عالی نداشتیم اما آدم می تواند اراده کند و دست به کارهای بزرگ و سخت بزند. من همیشه اعتقاد داشتم آدم یا نباید کاری را بکند یا اینکه اگر آغاز کرد بهترین آنرا انجام بدهد. اگر با همه وجود زحمت بکشید دیگر پس از آن غصه نمی خورید چون که غصه خوردن فایده ندارد. زمانیکه در اردوی تیم ملی همه بچه ها خواب بودند من تا شمیران می دویدم و با ماشین برمی گشتم. وقتی می آمدم بچه ها هنوز خواب بودند. بدون زحمت امکان ندارد به جایی برسید. آقای نصیری هم که افتخار وزنه برداری ماست زندگی خوبی نداشت اما با زحمت زیادی به افتخارات بزرگی رسید.
دارنده ۶ طلای جهان و المپیک کشتی آزاد، اضافه کرد: جوانان بدانند به سادگی به سطوح بالا نمی رسند. ورزش هم مثل مدرسه است وقتی زحمت بکشید شاگرد اول می شوید و به بالا می رسید.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا کشتی را دنبال می کنید؟ اظهار داشت: آن طور نگاه نمی کنم. پسرم باشگاه بزرگی در آمریکا دارد و نوه ام کشتی گیر است و در منطقه خودشان قهرمان شده است. به نظرم کشتی گیر خوبی است. البته پدرش یک مقدار زود او را در کشتی گذاشته است و باید مراقب باشد او صدمه نبیند.
موحد ضمن اشاره به عشق خود به وطن، خاطرنشان کرد: حقیقت بگویم در این سرزمین بزرگ شدم و از این آب و خاک استفاده کردم و پرچمدار تیم مان بودم. این ها را نمی شود فراموش کرد و در مغزم حک شده است.
او در رابطه با اینکه آیا نوه اش برای حضور در کشتی ایران علاقه دارد یا خیر؟ اظهار داشت: نوه ام در منطقه ای که در آمریکا هستند قهرمان شده اما نمی توانم به او که در آمریکا به دنیا آمده و آن جا بزرگ شده است بگویم بیا برای ایران کشتی بگیر.
این پیشکسوت شاخص کشتی ایران، با تقدیر از زحمات همسرش اظهار داشت: زمانیکه در دوران قهرمانی ممنوع الخروج بودم همسرم به من خیلی کمک کرد. من صدمه دیدگی شدید پیدا کردم اما به جای اینکه من را معالجه کنند من را ممنوع الخروج کردند. ۱۳ بار پرچم ایران را بالا بردم و هیچگاه کسب این افتخارات را فراموش نمی کنم.
موحد در پاسخ به این سؤال که چه خاطره ای از تختی دارد؟ تصریح کرد: خاطرات زیادی دارم. اردوهای زیادی با هم بودیم. تختی پهلوان بی نظیری بود اما بی جهت اسم او را زیادی بردند که نشان دهند مخالف دولت می باشد در حالیکه او مخالف دولت نبود. با تختی شطرنج بازی می کردم و بیش تر او را می بردم. کشتی گیر اگر فکرش کار نکند امکان ندارد کشتی گیر خوبی شود. چیزهایی هست که مردم کم تر توجه می کنند. این راحت نیست یک کسی بیاید مثل تختی پهلوان شود. او پهلوان خیلی خوبی بود.
موحد در واکنش به این مورد که برخی کشتی گیران امروزی تا به یک مدال می رسند نگاه بالا به پایین به دیگران دارند، اظهار داشت: من اگر به این چیزها فکر می کردم همان مدال دوم را گرفتم باید کشتی را رها می کردم. به ما نمی رسیدند و من روی پای خودم ایستادم. همه هم دوره ای های ما زحمت کشیدند تا به یک جایی برسند. کمک خاصی به ما نمی کردند. من این همه مدال گرفتم کمکی به من نکردند فقط یکی دو بار محبت کردند یک کمکی کردند.
موحد در رابطه با ماجرای رد درخواست حضور در کادر فنی تیم ملی کشتی آمریکا که از جانب باب داگلاس، سرمربی آمریکا به او داده شد، تصریح کرد: باب داگلاس هم حریف من بود و او را بردم. به من زنگ زد و گفت می خواهم ببینمت، گفتم بیا. او فقط به این فکر بود که به تیم ملی کشتی آمریکا بروم و به آنها کمک کنم. ولی من نتوانستم خودم را راضی کنم. کسی فکر نکند من آدم خیلی متعصبی هستم اما در وطنی که بزرگ شدم نمی توانم به خارجی ها یاد بدهم که بچه های ما را شکست دهند. تو ذوق او هم نزدم و شب هم خانه من ماند. حقوق خوبی هم می دادند اما گفتم باب نمی توانم این کار را انجام بدهم.
وی در رابطه با تحصیل در کنار ورزش کردن، اظهار نمود: امکان دارد یک بی سواد هم بیاید قهرمان شود اما کسی که تحصیل کرده باشد هر کاری را بهتر می فهمد. مگر من مکانیک بودم؟ وقتی به آمریکا رفتم نخواستم از کشتی درآمد داشته باشم اما کارهای سنگین مکانیکی می کردم. آدم اگر تنبل نباشد و بخواهد خیلی راحت کار یاد می گیرد. مگر خیام، حافظ، سعدی ومولانا کسی به آنها یاد داده که این همه شعر گفتند؟ من تاریخ های مختلف را خواندم؛ کتاب شعر هم می خوانم و خودم هم شعرهای زیادی دارم. خانه ام در آمریکا ۳ یا ۴ هکتار است اما کارها را بیش تر خودم انجام می دهم. انسان توانایی های مختلفی دارد اما آدم باید تلاش کند از آنها استفاده نماید. من مکانیک نبودم اما این کار را در آمریکا یاد گرفتم و آنجا را اداره می کردم.
دارنده ۶ طلای جهان و المپیک، در رابطه با رشته کشتی اظهار داشت: اصولا کشتی ورزش راحتی نیست چون با حریف زنده سر و کار داری و حق نداری عقب بروی، در حالیکه در بوکس می توانی دور رینگ بگردی و فرار کنی اما در کشتی اگر فرار کنی اخطار می گیری. کشتی ورزشی بوده که در جنگ استفاده می کردند. کشورهایی که نمی خواستند در جنگ کشته بدهند از هر طرف یک نفر انتخاب می شد و کشتی می گرفتند و هر کس برنده می شد همه درخواست های آن طرف اجابت می شد.
موحد در پاسخ به این سؤال که اگر باردیگر به دنیا بیاید باز هم وارد کشتی می شود یا خیر؟ تصریح کرد: اولا به دنیا نمی آیم، دوم اینکه کشتی گرفتن عیبی ندارد اگر بی مهری نکنند. من هر چه در کشتی صدمه دیدم عیب ندارد اما بی مهری ها سبب می شود که از راهی که رفته ای پشیمان شوی. برای همه مردم ایران و جهان آرزوی سلامت و صلح دارم. صلح بین ملت ها بهترین اتفاق است. امیدوارم دیگر جنگی رخ ندهد و افرادی که نه سر پیاز بوده اند و نه ته پیاز کشته نشوند.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب