ناگفته های رئیس دوچرخه سواری از پشت پرده حواشی تا خالی کردن انبار فدراسیون!
به گزارش دفاع شخصی، رئیس فدراسیون دوچرخه سواری پشت پرده حواشی که از سر گذراند تا بتواند وارد مجمع انتخاباتی شود را بازگو و اظهار داشت: نمی خواستم به خاطر حرف های غیر واقعی ببازم.
به گزارش دفاع شخصی به نقل از ایسنا، دوچرخه سواری در یک سال گذشته یکی از پرحاشیه ترین فدراسیون ها بوده است. این رشته به سبب ابطال انتخاباتش، از مهر ۱۴۰۰ وارد دوران سرپرستی شد و رسول اسدی که آن زمان نایب رئیس فدراسیون بود بعنوان سرپرست انتخاب گردید.
او در مدت ۱۶ ماه دوران سرپرستی با حواشی زیادی روبرو بود. بارها جلوی پایش سنگ اندازی شد تا به انتخابات ورود نکند و حتی تا دقیقه ۹۰ هم حضورش در انتخابات نامعلوم بود اما در نهایت تایید صلاحیت شد و توانست مجوز ورود به مجمع را بگیرد. اسدی در یک رقابت حساس با افشین داوری و محمد صانعی توانست با ۲۸ رای بعنوان رئیس انتخاب گردد و این فدراسیون بالاخره پس از ۱۶ ماه رئیس دار شد.
رییس جدید فدراسیون دوچرخه سواری با حضور در ایسنا در مورد تمام حواشی که پشت سر گذاشت تا بتواند به ریاست برسد، صحبت کرد. او از برنامه هایش برای دوچرخه سواری به گِل نشسته گفت و صراحتا اعلام نمود که کلاه سرش نمی رود و دوچرخه سواران به شرط مدال می توانند او را قانع کنند تا راهی مسابقات شوند.
در ادامه گفت وگوی ایسنا با رسول اسدی (هاشم کندی) رئیس فدراسیون دوچرخه سواری را می خوانید:
*در دوران سرپرستی چالشهای زیادی را داشتید و حتی مخالفان بارها بحث تعلیق فدراسیون را پیش کشیدند. چرا با توجه به این همه حواشی و مخالفت باز هم تصمیم گرفتید در انتخابات شرکت کنید؟
در مورد مسائلی که ایجاد کرده بودند، واقعا هیچکدام پایه و اساس واقعی و فنی نداشت. به خاطر همین من مطمئن بودم تلاشی که دارند انجام می دهند به نتیجه نخواهد رسید. نامه جعلی را به وزارت ورزش برده بودند در خصوص این که نمی توانم رئیس فدراسیون شوم. در آن نامه اعلام نموده بودند که من به سبب شش ماه محرومیتی که در سال ۲۰۰۱ داشتم، نمی توانم رئیس فدراسیون شوم. البته سال را هم اشتباه نوشته بودند و شش ماه محرومیت من در ارتباط با سال ۲۰۰۰ بوده است نه ۲۰۰۱. این نامه به نام کثیریان که قبلا مسئول روابط بین الملل فدراسیون بود، ارسال شده بود در حالیکه او فوت کرده است. کارهایی را انجام دادند که واقعا شان ورزش را پایین می آورد. ازاین رو دلیلی نبود به جهت اینکه به این گونه افراد ببازم و بخواهم رشته خودم را رها کنم. من می دانستم تمام مسائلی که مطرح می کنند غیر واقعی است و کار به جایی نمی برند.
بخاطر این که حاشیه ضد من درست نکنند، پست یا امتیاز نمی دهم
*اکنون که رئیس فدراسیون شدید، این چالش ها و مخالفت ها بیشتر می شود و خودتان را برای آن آماده کرده اید؟
از همان روزی که من بعنوان سرپرست فدراسیون دوچرخه سواری انتخاب شدم، به این دید نگاه کردم که به یک چالش فراخوانده شده ام. من خودم هیچ تلاشی برای سرپرستی نکردم و این اتفاقی بود که بدون هماهنگی رخ داد و من به یک چالش فراخوانده شدم و باید تا پایان می رفتم. پس از این هم به همین شکل ادامه می دهم و تلاشم را می کنم.
*شما در زمان مدیریت خسرو قمری هم در فدراسیون سمت داشتید و جزو بدنه فدراسیون بودید ازاین رو چرا وقتی سرپرست شدید، تیم فدراسیون قبل، ضد شما شد؟
این را واقعا باید از خود آنها سوال کنید چرا این اتفاقات رقم خورد. من آن زمان هم که سمت داشتم، در قالب وظایف خودم عمل می کردم. آدم مسئولیت پذیری بودم. یک سری اتفاقات خارج از حیطه مسئولیت من بود که پیگیر نبودم و اطلاعی هم نداشتم. مثلاً نمی دانستم چه اتفاقاتی پشت پرده بوده است.
*چه اتفاقاتی پشت پرده بود؟
ماجرای ساختمان و اتفاقات پشت پرده در مورد دوپینگ سازمان یافته را نمی دانستم. یا مثلاً از مسائل مالی اطلاعی نداشتم و کنجکاو هم نبودم. من مسئولیت فنی داشتم و در همان حد انجام می دادم و درگیر کارهای دانشگاه هم بودم. وقتی از یک زاویه دیگر وارد شدم، برخی مسائل برایم روشن شد. واقعا نمی دانم چرا برخی دوستان قدیمی، خیلی سماجت کردند و ضد من فعالیت کردند که برای خود من هم سوال است که کجا حق آنها را ناحق کرده ام و چه هیزم تری به آنها فروخته ام. برای خود من سوال است که دلیل این همه خصومت چه چیزی است. البته دو نفر هستند که با من مشکل دارند و بیشتر نیستند اما در کارشان مصر هستند. دوستان آنقدر که بر ضد من کار کردند اگر برای خودشان کار می کردند، هم به نفع زندگی شخصیشان بود هم به نفع جامعه دوچرخه سواری.
*در ورزش باندی بازی زیاد است. آیا در دوچرخه سواری هم باند بازی وجود دارد و امکان جمع و جور کردن این باند بازی ها است؟
خب دوچرخه سواری هم از این قضیه مستثنی نیست. یک اخلاقی که من دارم و در دوران سرپرستی هم برای همه روشن شد اینست که اهل باج دادن نیستم. من اهل ضایع کردن حق کسی نیستم و از آن طرف هم اهل این نیستم که به خاطر تهدید یا حاشیه پست یا امتیازی بدهم. این را در دوران سرپرستی هم ثابت کردم و در دوران ریاست هم این کار قوت می گیرد.
دوستان به جهت اینکه رای جمع را جمع کنند، کل انبار فدراسیون را بذل و بخشش کردند
* فکر می کنید چنددستگی در جامعه دوچرخه سواری از بین برود و یکپارچه شود؟
فکر می کنم با رایی که مجمع داد، این اتفاق افتاده باشد. بقیه هم یا در کنار ما قرار می گیرند و یا یک مدتی استراحت می کنند. درِ اتاق من به روی همه پیشکسوتان و منتقدان باز است. این انتخاب خودشان است که یا کنار ما باشند و یا یک مدتی بروند و استراحت کنند.
*در واقع شما کسی را کنار نمی گذارید مگر این که خودشان بخواهند نباشند؟
شاید هم پس از این اتفاقاتی که رخ داد، رویشان نشود که بیایند! اگر رویشان می شود، تشریف بیاورند.
*یکی دیگر از مشکلات دوچرخه سواری ایران اینست که ایمیل های زیادی از داخل به اتحادیه جهانی ارسال می شود و همین مساله سبب شده است که اتحادیه جهانی روی دوچرخه سواری ایران حساس شود، برای این مساله هم چاره ای دارید؟
مشکلی با این ایمیل ها ندارم چون کاری که ما داریم انجام می دهیم درست است. دوستان اگر به ایمیل اتحادیه جهانی دسترسی ندارند، ما آنرا در سایت فدراسیون قرار می دهیم و حتما به کارشان ادامه دهند!
*این مساله سبب نمی شود که حساسیت اتحادیه جهانی روی دوچرخه سواری ایران بیشتر شود؟
ما ارتباطمان را با اتحادیه جهانی بیشتر می نماییم. به اجلاس کنفدراسیون آسیا که رفته بودم، رئیس اتحادیه جهانی را دیدم در حالیکه انتظار نداشتم او را ببینم و یک جلسه یک ساعت و ۲۰ دقیقه ای داشتیم. جلسه ارزشمندی بود و محور گفتگو هایمان در مورد توسعه ورزش دوچرخه سواری در ایران بود و چالش ها و دیدگاه های خویش را مطرح کردم. من از جامعه دوچرخه سواری بوده و به این رشته آشنا هستم. تیمی که با من فعالیت می کند، تیم قوی است و درصد اشتباه ما خیلی پایین است. برای همین خیلی مطمئن می گویم که دوستان به ایمیل زدن های خود ادامه دهند و ما از همه چیز می توانیم بر مبنای قانون دفاع نماییم. رئیس اتحادیه جهانی هر سوالی داشت، پرسید و من هم پاسخ دادم و در نهایت هم به من اظهار داشت که خیلی چیزها برایش روشن شده است و مشکل خاصی نمی بیند و همکاری بیشتری را انجام می دهیم. همینطور از ما دعوت نمودند که به مقر اتحادیه جهانی دوچرخه سواری برویم. برای اجلاس گلاسکو هم دعوت نمودند و مشکل خاصی نیست.
*یعنی انتخابات فدراسیون دوچرخه سواری ایران بدون ماجرای جدیدی تایید می شود؟
تایید شده است و اسم من هم وارد سایت اتحادیه جهانی دوچرخه سواری می شود و مشکل خاصی وجود ندارد.
* دوچرخه سواری مشکلات زیادی دارد، تجهیزات و امکاناتش صفر است و در رویدادهای مهم نتوانسته نتیجه بگیرد. از کجا باید کار را شروع کنید؟
به لحاظ سخت افزار که صفر هستیم. دوستان که از دوچرخه سواری نبودند، در دوره های سرپرستی پیش از من، به جهت اینکه رای جمع کنند کل انبار را بذل و بخشش کردند و هیچ چیزی وجود ندارد. خود آنها می گویند فدراسیون را با انبار را خالی تحویل گرفتند اما همان انبار خالی را هم بذل و بخشش کرده اند. واقعا هیچ چیز قابل استفاده ای در انبار نیست. یکی از برنامه های من این بود که سیستم انبارداری راه بیاندازم اما وقتی چیزی در انبار وجود ندارد دیگر نیازی به سیستم انبارداری نیست و برای چند دوچرخه از کار افتاده و اسقاطی، دیگر نیازی به سیستم انبارداری نیست.
بدهی ساختمان فدراسیون یکی از چالش های بزرگ من در دوران ریاست است
*خرید تجهیزات هزینه بر است و مقرر است هزینه های آن از کجا تأمین شود؟
من ابتدا این خبر خوش را بدهم که باشگاه مس سونگون مقرر است یک تیم حرفه ای هم در قسمت مردان هم در قسمت زنان بدهد که این کمک بسیار زیادی به دوچرخه سواری می کند. باید از مدیرعامل این باشگاه تشکر کنم. بخش اعظم درخشش هایی که در گذشته رخ داده است به باشگاه ها برمی گردد و گرنه از ابتدا فدراسیون این مشکلات را داشته است. در واقع این مدال ها زمانی به دست آمد که باشگاه ها فعالیت داشتند. در دنیا هم همین است. آخرین باری که اردوی تیم ملی ایتالیا تشکیل شده است چه زمانی بوده است؟ دوچرخه سواران دائم در مسابقات هستند و باشگاه ها فعالیت زیادی دارند. فدراسیون بیشتر نقش هماهنگ کننده را دارد. فدراسیون باید طراحی مسابقات استاندارد را انجام دهد که در این شرایط باشگاه هام ترغیب می شوند که قدم جلو بگذارند. پخش زنده مسابقات پخش زنده هم شود اسپانسرها هم ورود می کنند. در کنار آن مبارزه با دوپینگ هم به درستی صورت می گیرد.
وقتی مسابقه انتخابی برگزار می گردد چه تضمینی وجود دارد که این انتخابی به درستی انجام شده باشد، ؟ کدام سیستم و فدراسیونی می تواند تضمین دهد که این انتخابی سالم بوده است آن هم در شرایطی که نظر شخصی مربی دخیل است و هیچ تست دوپینگی هم انجام نمی شود؟ من در دوران سرپرستی سیستم رنکینگ را راه اندازی کردم که البته خیلی ها با آن مخالفت کردند که دلیل آنرا هم نفهمیدم که چرا در مقابل راه اندازی سیستم رنکینگ مقاومت می کنند. کار سیستم رنکینگ اینست که انتخابی را کیفی سازی و دخالت فرد را کم می کند. زمانی که تعداد مسابقات رنکینگ دار افزایش پیدا کند، ورزشکار هم موظف می شود که در آنها شرکت نماید و نفع آن به برگزار کننده هم می رسد چون تمام ملی پوشان شرکت می کنند و در این صورت برگزار کننده می تواند اسپانسر جذب نماید و این برند سازی است.
وقتی من این کار را درست انجام بدهم شاید مستقیم به ورزشکار پول ندهم اما سبب می شود که باشگاه ورزشکار را حمایت کند و تجهیزات در اختیار ورزشکار قرار دهد. این چیزی که در این چند سال در دوچرخه سواری اتفاق نیفتاده و همه این زیرساخت ها خراب شده است. باشگاه داری، مبارزه با دوپینگ و تیم ملی؛ همه را خراب کرده اند در حالیکه وظیفه اصلی خودشان را انجام ندادند.
*وضعیت بدهی های فدراسیون چگونه است؟
بدهی ها را نتوانستیم تسویه نماییم و در دوران سرپرستی هم واقعا انتظار بر این نبود که بدهی ها را پرداخت نماییم. کاری که در دوران سرپرستی انجام دادیم این بود که تمام اعزام ها را انجام دادیم و ۲۳ مدال گرفتیم. با وجود تمام محدودیت هایی که داشتیم، بدهی ها زیاد نشده است.
بدهی های فدراسیون به دو بخش تقسیم می شود یکی در ارتباط با بدهی های جاری و دیگری برای ساختمان فدراسیون و شرکت توسعه و تجهیز است.
مسئله بدهی ساختمان یکی از چالش های بزرگ من در دوران ریاست است. مساله ای است که به سادگی حل نمی شود اما بطور قطع انجام می دهیم و ساختمان را خواهیم ساخت. هر چند که یکی از چالش های مهم من در دوران ریاست خواهد بود. چون بدهی آن زیاد شده است و فقط ۶ میلیارد تومان بدهی ساختمان را که از قبل وجود دارد باید تسویه نماییم. بعد از آن احتیاج به بودجه ای داریم که بتوانیم آنرا بسازیم. برای ساخت آن هم دقیقاً نمی توانم رقمی را بگویم چون کار من ساختمان سازی نیست اما فکر می کنم حداقل به پنج تا شش میلیارد تومان نیاز داشته باشیم. دو واحد در مرکز شهر تهران را از دست دادیم و الان این اتفاق برای ما رخ داده است. البته تصمیم گرفته ام که به گذشته برنگردم. من مسئولیت پذیر هستم و فدراسیون را با تمام مشکلاتش قبول کرده ام.
اسپانسر مگر شعور اقتصادی ندارد که بیاید برای یک باطلاق پول هزینه کند
*فدراسیون ایران یک ساختمان اداری ندارد و در کمپ تیم های ملی مستقر است، چگونه مقرر است از رئیس اتحادیه جهانی در کمپ تیم های ملی پذیرایی کنید؟
ان شاءالله تا وقتی که رئیس اتحادیه جهانی به ایران بیاید آنرا حل می نماییم. چون برنامه اش برای سال ۲۰۲۳ پر بود و فکر می کنم برای سال ۲۰۲۴ بتواند به ایران بیاید.
*دوچرخه سواری باشگاه های خیلی خوبی داشت اما هم اکنون هیچ خبری یا اثری از آنها نیست. چگونه مقرر است باردیگر این باشگاه ها را فعال کنید؟
تعداد مسابقات بین المللی ما هر چقدر افزایش پیدا کند، شانس دیده شدن باشگاه ها را بیشتر می کند. ما در دوران سرپرستی ۳ مسابقه یک روزه بین المللی را در اتحادیه جهانی دوچرخه سواری ثبت کردیم. کسانی که با من رقیب بودند، متوجه نشدند که ما چه کاری انجام داده ایم. از طرفی چیزی که خراب شده یک شبه خراب نشده است که حالا من هم بخواهم در یک شب آنرا درست کنم. همه ساختن ها باید آرام آرام اتفاق بیفتد. من قول ندادم که از فردای انتخابات همه چیز را درست می کنم. این را رقیبان من قول دادند که از فردا ساختمان را درست می کنند و حتی قول مدال المپیک دادند! ولی خوشبختانه جامعه دوچرخه سواری نشان داد که آشنا به این رشته است و برای حرف های بیهوده ارزش قائل نیستند. همه جامعه دوچرخه سواری در کنار هم این رشته را خواهیم ساخت فقط باید صبر داشته باشیم و تلاش نماییم.
*در حال حاضر همه منتظر هستند که اسپانسرها را وارد دوچرخه سواری کنید.
اسپانسر مگر شعور اقتصادی ندارد که بیاید برای یک باطلاق پول هزینه کند. ما باید لیگ و زیرساخت ها را درست نماییم و زمینه را آماده نماییم تا اسپانسر ورود کند. وقتی هیچ چیزی نداریم چرا باید اسپانسر برای ما هزینه کند؟ تازه اگر من بتوانم سر یک نفر را کلاه بزارم، یک روز می آید پول می دهد و پس از آن هم شاکی می شود که سرش را کلاه گذاشته ایم و همکاری را قطع می کند. همه چیز در یک شب درست نمی شود و باید آرام آرام جلو برویم. حالا اگر وضعیت اقتصادی کشور بهتر شود، این روند سرعت پیدا می کند. اگر وضعیت اقتصادی بهبود نیابد مشکل ساز می شود اما من با این وجود قول می دهم که همه چیز درست خواهد شد. اما سرعت آن بستگی به وضعیت اقتصادی کشور دارد. واقعا همراهی جامعه دوچرخه سواری را نیاز داریم که البته نشان دادند که همراه هستند و درک بالایی از مسائل و مشکلات دوچرخه سواری دارند.
*بازی های آسیایی نزدیک است و مسؤلان انتظار مدال دارند. دوچرخه سواری چقدر شانس کسب مدال در بازی های آسیایی هانگژو دارد؟
واقع بینانه باید جلو برویم. شانس مدال برای بازی های آسیایی داریم. پیشبینی های من همیشه بدبینانه است اما شانس داریم هر چند که باید فرایند ای را برای کسب مدال طی نماییم. متوسط تعداد روزهایی که رقیب ما قزاقستان در مسابقات استاندارد حضور دارد ۵۰ تا ۶۰ روز است و برای قهرمانی جهان ۹۰ روز است اما این رقم برای ما ۲ تا ۳ روز است. کاری که من مد نظر دارم اینست که این روزها را افزایش دهم. کاری که من می خواهم انجام دهم بر مبنای عدد است نه توهم.
*دوباره به بحث حواشی پیش از انتخابات برگردیم چرا اسناد و مدارک فدراسیون دست همه بود به جز خود فدراسیون؟
دوستانی که در فدراسیون بودند، اسناد و مدارک را برداشتند و متاسفانه این کار بی اخلاقی است. این برای من بد نیست و بی اخلاقی برای کسی است که خیانت در امانت می کند. از اینکه می گفتم اگر دوستان رویشان می شود، برگردند سر همین مسائل بود. ما چیزی برای مخفی کردن نداریم اما دیگر نمی گذاریم باردیگر چنین اتفاقی بیفتد.
نمی توانم حق بچه ای که می تواند مدال بگیرد را بگیرم و به فردی بدهم که نمی تواند نتیجه بگیرد.
*چرا پیگیر این نبودید که اسناد و مدارک باردیگر به فدراسیون برگردانده شوند؟
می دانم چه کسی برده است و پیگیری نمی خواهد. ساختمان را فروختند ما نتوانستیم کاری نماییم حالا اینکه چند برگه است. البته نمی خواهم نبش قبر کنم.
*انتقاداتی به شما وارد شد که در دوران سرپرستی تمام تمرکز خویش را روی جاده گذاشته بودید و عملا رشته هایی مثل کوهستان یا بی ام ایکس تعطیل شده بودند. چه نظری در مورد این نقدها دارید؟
تمرکز من بر روی کسب نتیجه است و هر بخشی که قابلیت کسب نتیجه را داشته باشد، موظف هستم که آنجا سرمایه گذاری کنم. این تفاوت من با یک رئیس غیر فنی است. من یک سوال دارم؛ ما ۲۳ مدال کسب کردیم، چه تعداد از آنرا کوهستان می تواند کسب کند؟ من برای اعزام تیم کوهستان به کره جنوبی یک میلیارد تومان هزینه کردم اما هیچ مدالی به دست نیاوردند. من نسبت به قابلیت کوهستان خیلی بیشتر از آن از آنها حمایت کردم. البته ناگفته نماند که کوهستان از سال ۲۰۲۸ از بازی های المپیک حذف می شود.
*روی پیست سرمایه گذاری می کنید؟
از دل نفراتی که برای جاده می فرستیم، برای بخش نیمه استقامت پیست هم می توانیم استفاده نمائیم. در این شرایط شما مدال های این نفرات را با تریال یکی می دانید؟
*تریال که نمایشی است.
آنها هم منتقد هستند. تریال بیشترین حاشیه را برای ما درست کرده است. رشته ای که اصلا المپیکی نیست، انتظار دارد که در این وضعیت مالی پول بدهم و آنها را به مسابقات بفرستم. آن هم در شرایطی که نه پروتکلهای داخلی را رعایت می کنند و نه به چارچوب های فدراسیون پایبند هستند و نه مربی دارند.
دوچرخه سواری رشته زیاد دارد و مدعیان هم زیاد هستند. بهرحال دوچرخه سواران هر رشته زحمت می کشند و این انتظار را دارند که در اعزام ها باشند اما من بعنوان رئیس فدراسیون باید درست تصمیم بگیرم. آیا شما می روید جایی سرمایه گذاری کنید که هیچ حاصلی ندارد، به جهت اینکه دل یک نفر خوش باشد؟ همیشه باید تصمیم درست گرفت و هم اکنون که در مضیقه مالی هستیم باید بیشتر دقت نماییم. نمی توانم حق بچه ای که می تواند مدال بگیرد را بگیرم و به فردی بدهم که نمی تواند نتیجه بگیرد. من فراتر از منطق برای کوهستان هزینه کردم. البته کوهستان را حمایت می کنم. دنبال اسپانسر هستم اما نباید احساسی تصمیم بگیرم. برای قهرمانی آسیا کره جنوبی هم می دانستم که مدال نمی گیرند و نباید احساسی تصمیم می گرفتم.
من می دیدم که کاندیدای دیگر این قابلیت را ندارند که بخواهند چنین تصمیماتی را برای فدراسیون بگیرند و افرادی هم که به دنبال آمدن کاندیداهای دیگر بودند در واقع از این مساله آگاه بودند و می خواستند به شکلی از آنها سوء بهره گیرند. من هر حرفی می زنم فنی است و بین کوهستان، پیست و جاده باید اولویت بندی شود. اولویت هم برای فدراسیون کسب مدال است.
رفتن به المپیک به جز این که ۱۰ روز ما را مسخره کنند، فایده ای هم برای دوچرخه سواری دارد؟
*در مورد سرعت چه نظری دارید؟
بخش جوانان قابل سرمایه گذاری است و بخش بزرگسالان باید ما را قانع کنند که می توانند مدال بگیرند. بخش سرعت بانوان هم فکر می کنند که فدراسیون برای سرعت بانوان است و باید در همه مسابقات باشند. وقتی می دانم که در میان پنج تیم، پنجم می شوند چرا باید پول را به آنها بدهم؟ اگر بخواهم سرعت راه بیاندازم حداقل باید روی جوانان سرمایه گذاری کنم که امید داشته باشم. برای بزرگسالان چارچوب داریم و آن کسب مدال است و دیگر در قسمت بزرگسالان نقش حمایتی مطرح نیست. اگر من را قانع کنند که مدال می گیرند، حمایت می کنم.
برای من بعنوان رئیس فدراسیون مدال پیست، جاده و کوهستان فرقی ندارد. آنها از دید خودشان فکر می کنند که من تفاوت قائل می شوم ولی واقعا این چنین نیست و برای فدراسیون و وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک رشته ها با هم فرقی ندارد و مهم مدال است چون در نهایت می گویند دوچرخه سواری مدال گرفته است.
*برای المپیک چقدر شانس گرفتن حتی یک سهمیه را داریم؟
در مورد المپیک زیاد حساس نیستم. سهمیه المپیک هم از مسابقاتی که میزبانی می نماییم و مسابقاتی که شرکت می نماییم به دست می آمد و برای هر دو برنامه داریم. اما نکته مهم اینست که صرفاً حضور در المپیک و نرسیدن به خط پایان افتخار بزرگی نیست. علاوه بر این که افتخار نیست، مشکل ساز هم است. ما باید برای المپیک برنامه داشته باشیم. اگر صرفاً حضور در المپیک نتیجه داشت، ما در همه دوره های المپیک حضور داشتیم اما فایده و نتیجه اش برای دوچرخه سواری چه چیزی بوده است؟ به غیر از این بود که ۱۰ روز ما را مسخره کردند؟
وقتی پتانسیل و زیرساخت حضور در المپیک را نداریم چه اصراری برای حضور در المپیک است؟ باید بتوانیم در این حضور از حیثیت خودمان دفاع نماییم. ایده ال من این است، نفری را بفرستیم که چشم انداز خوبی را برای جامعه دوچرخه سواری ایجاد نماید و دید جامعه ورزشی را نسبت به دوچرخه سواری تغییر دهد. این که صرفاً حضور داشته باشیم و به آخر خط نرسیم، چه فایده ای دارد؟ به نظرم این که به آخر خط نرسیم با این که حضور نداشته باشیم تفاوتی ندارد.
کمیته فنی نهاد تصمیم ساز است تصمیم را من می گیرم و مسئولیت تمام تصمیمات را بر عهده می گیرم
*یکی از مهم ترین چالش های شما در بحث دوپینگ است. اتحادیه جهانی اعتقاد دارد در ایران دوپینگ سیستماتیک رخ داده و کشورهای خارجی به ایرانیان اعتماد ندارند، برای حل این مشکل چه برنامه ای دارید؟
این هم فرایندی دارد. در جلسه ای که با رئیس اتحادیه دوچرخه سواری داشتم، در مورد این مورد هم صحبت کردم. دیدش این بود که موضوعات گذشته تمام شده و فصل جدیدی برای دوچرخه سواری ایران در اتحادیه جهانی باز شده است. این را هم توضیح دادم که در شانزده ماه در دوران سرپرستی من، سطح همکاری با نادو و وادا واقعا افزوده شد. از ورزشکاران تست خون گرفته شد و داشتن کارت UCI برای مسابقات داخلی هم الزامی شد. فدراسیون در بحث مبارزه با دوپینگ، نقش آموزشی و فنی دارد. من به واسطه این که ۸ سال تور ایران -آذربایجان را برگزار کردم، اشرافیت کامل به این مساله دارم. دوپینگ با شعار دادن، حذف و محروم کردن قابل کنترل نیست. مبارزه با دوپینگ یک بخش فنی دارد که به فدراسیون بر می گردد. فدراسیون باید مسابقات خویش را بگونه ای طراحی کند که دوپینگ از حالت مقرون به صرفه بودن برای ورزشکار بیرون برود.
ما در تور ایران - آذربایجان به جهت اینکه دوپینگ را کم نماییم، مرحله کوین استیج در واقع مرحله ای که سرنوشت کل تور در آن ۲۰ کیلومتر مشخص می شود را حذف کردیم. وقتی که سرنوشت یک تور را در یک مرحله و آن هم با پول هنگفت مشخص می کنید، سبب می شود که دوپینگ کردن مقرون به صرفه شود و ورزشکار دست به سرنگ شود. وقتی تعداد تست های مسابقه را بالا می برید، ریسک دوپینگ کردن برای ورزشکار هم بالا می رود. اگر به اندازه جایزه مسابقه، تست دوپینگ هم گرفته شود دیگر ورزشکار به سادگی دست به سرنگ نمی شود.
ما نمی توانیم همینطور بگوییم که چه کسی دوپینگ کرده است یا سرخود تست بگیریم. این کارهای اشتباهی است که در گذشته انجام شده است چون تعریف مناسبی از مبارزه با دوپینگ نداشتند. کار ما نمونه خون گرفتن نیست. این که با لجن پراکنی بگوییم فلان ورزشکار دوپینگ می کند یا چون در گذشته دوپینگ کرده است باید از ریشه ساقط شود، درست نیست.
ما ادعا نمی نماییم که دوپینگ را به صفر می رسانیم اما مبارزه با دوپینگ را بر مبنای پروتکلهای بین المللی دنبال می نماییم. این اتفاق را در شانزده ماه دوران سرپرستی هم دنبال کردیم.
*چقدر به زمان نیاز دارید تا فدراسیونی که ایده آل خودتان است را بسازید؟
این فرآیند زمان بر است و شاید در دوران مدیریتم نتوانم فدراسیونی که ایده الم است را بسازم. اما بطور قطع به آن نزدیک می شویم و در همان راستا حرکت می نماییم. چند سال زمان می برد که به نقطه صفر برسیم.
*به کمیته فنی اعتقاد دارید یا مقرر است همه تصمیمات را خودتان به تنهایی بگیرید؟
به کمیته فنی بطور قطع اعتقاد دارم و حتما تشکیل می دهم اما کمیته فنی یک نهاد تصمیم ساز است نه تصمیم گیر. البته خوب بلدم خودم را پشت کمیته فنی پنهان کنم، کاری که چندین سال انجام دادند اما من این کار را نمی کنم. مسئولیت تمام تصمیمات را برعهده می گیرم. کمیته فنی نهاد تصمیم ساز است و در نهایت تصمیم را من می گیرم چه نتیجه اش خوب باشد و چه بد. مسئولیت تمام تصمیمات را بر عهده می گیرم.
*صحبت پایانی؟
بعد از انتخابات است و برای من شیرین بود که پیشکسوتان و ورزشکاران از من حمایت کردند. تعداد معدودی از این جمع خارج بودند. آنها هم استدلال های خاص خودشان را داشتند که برای من قابل احترام است. برای من این مهم بود که چهره های بزرگ دوچرخه سواری در کنار من قرار گرفتند و حمایت آنها برایم شیرین بود. من هیچ قولی را به هیچ کسی ندادم که فلان پست را می دهم و اصلا از هیچ کسی درخواست رای نکردم.
منبع: self-defense.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب