گفتگوی تفصیلی دفاع شخصی با مهین فرهادی زاد
بوکس زنان زیرزمینی کار می کند
به گزارش دفاع شخصی، نایب رییس کمیته ملی المپیک و معاون سابق ورزش زنان وزارت ورزش و جوانان در مورد صدور مجوز رشته ای چون ژیمناستیک زنان اظهار داشت: لباس ژیمناستیک با این ملاحظات و شرایط فرهنگی مجوز نمی گیرد، چون قسمتی از نمره قهرمانی مدل لباس و آرایش ورزشکار است. تنها یک رشته ژیمناستیک ریتمیک داشتند که می توانستیم مجوز بدهیم اما هیچ ارزش قهرمانی و مدالی نداشت.
به گزارش دفاع شخصی به نقل از ایسنا، مهین فرهادی زاد از مدیران باسابقه در زمینه ورزش زنان است که از شروع آغاز به کار ورزش زنان پس از انقلاب جزو نفراتی بود که برای توسعه این بخش از ورزش کشور کوشش کرد. او سال ها در آموزش و پرورش به عنوان مدیرکل ورزش دختران دانش آموز حضو داشت. علاوه بر پست های دیگری که در سالهای مختلف برعهده گرفت، در دوره حضور مسعود سلطانی فر در وزارت ورزش و جوانان به مدت دو سال به عنوان معاون توسعه ورزش زنان برگزیده شد و در راس ورزش زنان قرار گرفت. با ورود حمید سجادی به وزارت ورزش، فرهادی زاد از سمت خود کنار رفت و در ادامه به عنوان نایب رییس کمیته ملی المپیک کارش را ادامه داد.
این مدیر ورزشی با خبرنگار ایسنا به گفت و گو نشست و از سالهای مدیریت خود، چالش ها و سختی های توسعه ورزش زنان و گره هایی که هنوز هم در حوزه تعدادی از رشته ها چون ژیمناستیک، ورزش زورخانه ای و بوکس زنان باز نشده، صحبت کرد که مشروح این گفت و گو را در ادامه می خوانید.
ازخودتان، خانواده و نحوه ورود به ورزش صحبت کنید.
در یک خانواده پرجمعیت به دنیا آمدم که پنج برادر و سه خواهر بودیم. پدرم را در کودکی از دست دادم و مادرم مسئولیت ما را برعهده داشت. خواهر و برادرها مراقبت های لازم را از هم داشتیم اما کسی دخالت نمی کرد و اگر تذکری داشت حتما بوسیله مادر این کار را انجام می داد. بیشتر پسرهای خانواده ورزش می کردند. یکی از برادرهایم فوتبالیست و دیگری والیبالیست و دو خواهرم دبیر ورزش بودند. من هم در راهنمایی و دبیرستان والیبال بازی می کردم اما وقتی در سطح منطقه اول می شدیم دیگر خانواده ام برای حضور در سطح استان اجازه نمی دادند چون با شرایط فرهنگی ما جور نبود. کادر مدرسه هم می دانستند من و چند دانش آموز دیگر فقط تا سطح منطقه هستیم و باید برای بقیه مسابقات خودشان تیم را ردیف کنند. این مساله گاهی داد و فریاد خانم آرمان دبیر ورزش مان را درمی آورد.
دوران تحصیلاتم در مقطع کارشناسی تربیت بدنی مصادف با انقلاب بود. البته حسابداری را خیلی دوست داشتم اما اصفهان قبول شدم و خانواده ام اجازه ندادند. در رشته تربیت بدنی که متقاضیان زیادی داشت، شرکت کردم و با رتبه ۱۶ وارد دانشگاه تربیت معلم شدم. در دوران دانشجویی هم در تیم والیبال و شنای دانشکده فعال بودم و در مسابقات داخلی هندبال و والیبال هم شرکت می کردم.
دو سال پس از ورودم به دانشگاه در آزمون دبیری برای مناطق مختلف تهران قبول و در دبیرستان نوشیروان منطقه ۶ حق التدریس شدم. این مدرسه حدود دو هزار دانش آموز مسلمان، مسیحی و زرتشتی داشت. سنم با دانش آموزانم چیزی حدود ۶ ماه تا یک سال متفاوت بود چون در دبیرستان مشغول شدم. بعدها به دانشجوهایم سفارش کردم که هیچوقت در مراحل اولیه کارتان در دبیرستان مشغول نشوید. من دانش آموزی با جثه بسیار قوی و درشت در رشته پرتاب وزنه داشتم که پدرش ایرانی و مادرش آلمانی بود، دستش را دور گردنم می انداخت و می گفت نگفتی چند سالت است اما از آنجا که ورزشکار بودم به فضای کار کلاسم تسلط داشتم، یعنی در والیبال، بسکتبال و سایر رشته ها جلوتر از بقیه بودم و بچه ها هم دوست داشتند معلمشان کاربلد باشد. بنابراین ضمن رفاقت با دانش آموزانم بر کارم هم تسلط داشتم. این فضا به سختی به وجود آمد اما پس از چند سال به عنوان یکی از معلم های موفق منطقه ۶ انتخاب شدم.
در حین تحصیل در دوره کارشناسی انقلاب فرهنگی شد و پس از دوره لیسانس جذب دانشگاه تهران شدم. تدریس می کردم و امکان تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد هم داشتم. آن زمان دکتر رضوی معاون فنی سازمان تربیت بدنی و خانم طاهریان رییس دفتر امور مشترک انجمن های ورزش زنان بود. سه سال متمادی بین معلمان در مسابقات علمی، فرهنگی و ورزشی اول شدم، آقای رضوی از من خواست در سازمان تربیت بدنی کار کنم. من و خانواده ام دوست نداشتیم چون دانشگاه و درس را ترجیح می دادم اما حس کردم ورزش زنان به تحول نیاز دارد. بدین سبب به سازمان تربیت بدنی رفتم و مدتی معاون خانم طاهریان بودم. در ادامه به مدت پنج سال مسئول ورزش زنان استان تهران شدم و بعد هم استعفا دادم.
چرا استعفا دادید؟
معاونت، کار اجرائی صرف بود در صورتیکه من بسیار پرهیجان بودم و خودم نیاز به آموزش و ارائه مطالب علمی و فنی داشتم. می خواستم ورزش کنم و در فضای کاملا ورزشی باشم اما در سازمان از بامداد تا شب کار اجرائی انجام می دادیم که به شدت هم نیاز بود. مجدد در منطقه ۶ آموزش و پرورش حق التدریس شدم. زمان زیادی طول نکشید که اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش متوجه حضورم در مدرسه شد و خواستند که در زمینه ستاد کار کنم. بدین سبب کارشناس مسئول ورزش دانش آموزان دختر سراسر کشور شدم. ضمن آموزش، برای بخش دختران هم برنامه ریزی می کردیم و واقعا لذت می بردم. رشته های مختلفی را فعال کردیم و مسابقات به شکل المپیاد برگزار گردید. مجله زیور ورزش را راه اندازی کردیم و سالن های اختصاصی برای دختران گرفتیم. در سال ۷۷ اداره کل تربیت بدنی دختران در وزارت آموزش و پرورش تاسیس شد.
سال ۷۷ تا ۸۳ زیباترین زمان کارم بود چون ما از یک اتاق کوچک به جایی رسیدیم که ۴۵ کارمند در اداره کل دختران فعالیت می کردند. همان سال اول در همه استانها کارشناس مسئولین و مدیریت ورزش دانش دانش آموزان دختر را از بین زنان انتخاب کردم و تحول عظیمی در این بخش به وجود آمد چون دیگر مدیریت ورزش دختران بوسیله مدیران زن اداره می شد و سرانه ورزش دختران به حساب مخصوص خودشان واریز می شد. استانها باتوجه به شرایط خوبی که داشتند خیلی باانگیزه و قوی کار می کردند و هر روز نتایجشان بهتر از قبل بود.
دعواهای زیادی هم داشتیم. اداره کل تربیت بدنی پسران هم پای دختران فعالیت می کرد و قرار نبود هر کاری آنها می کنند ما هم انجام بدهیم. در ماه های اول مجوز یک مجله را گرفتیم که شاید کسی باور نمی کرد چون ادارات زیادی داشتیم که یک سال در نوبت مجله بودند اما ما آنقدر شب و روز به وزارت ارشاد رفتیم که مجوز مجله زیور ورزش را گرفتیم. معلمان زن ما سه هراز نفر بودند اما تیراژ مجله ما ۱۰ هزار شده بود و معلمان مرد هم از آن استفاده می کردند.
تمام اعتبارات دانش آموزان دختر را برمبنای تعداد دانش آموز بین استانها تقسیم می کردم. یک دوره دعوای اساسی هم داشتیم. حوزه ستاد در بخش مردان توپ و تور و بقیه وسایل ورزشی را می خرید و در اختیار مدارس و استانها قرار می داد و این موجب درگیری شد چون حساب زنان پر از پول و حساب مردان خالی بود. فقط یکسری وسیله داشتند که به کارشان هم نمی آمد. به مرور دعوا بالا گرفت بگونه ای که برخی از نمایندگان مجلس برمبنای شکایتی که شده بود، به آقای مظفر وزیر وقت آموزش و پرورش نامه زده بودند که این خانم کار بلد نیست. من را صدا زدند که تو چرا خرید نمی کنی. توجیهشان کردم که استانها باید برمبنای نیازشان خرید کنند. مردان توپ و تور می خریدند و به مدراس می دادند اما حساب زنان پر از پول بود. به مرور دعوا بالا گرفت و برخی از نمایندگان مجلس به وزیر آموزش و پرورش نامه زدند.
شما، خانم هاشمی، خانم طاهریان و چند مدیر زن دیگر به عنوان هسته اولیه مدیریت ورزش زنان بعد از انقلاب دور هم جمع شدید، این گروه چگونه تشکیل شد؟
با خانم طاهریان به شدت هماهنگ بودیم، یعنی امکان نداشت خانم طاهریان به یک استان برود و در جریان نباشم و بچه های آموزش و پرورش آنجا حضور نداشته باشند. همین طور امکان نداشت خانم طاهریان به علت مشغله هایش کاری را به من بگوید و انجام ندهم. این هماهنگی و همدلی افراد موجب می شد برای هم تنش ایجاد نکنیم و در کنار هم کار نماییم.
از داستان شکل گیری فدراسیون اسلامی وزش زنان بگویید، شما چه نقشی در این فدراسیون داشتید؟
این فدراسیون از سال ۶۹، ۷۰ به بعد با طرح موضوع مسابقات زنان مسلمان شکل گرفت. خانم هاشمی آن زمان نایب رییس کمیته ملی المپیک و دوره ای هم عضو هیات اجرائی کمیته المپیک بود. طرح مسابقات را آورد البته خودش می گوید این طرح را آقای افشارزاده پیشنهاد داده است. طرح موجب رشد زنان شد و شرایط اعزام به مسابقات برون مرزی را برای زنان ایجاد کرد. قرار شد با کشورها جلساتی برگزار گردد و موضوع را با آنها هماهنگ نماییم تا مسابقات در سال ۷۰ برگزار گردد. از جانب دیگر باید خودمان هم آماده می شدیم. باید برای بسیاری از مسئولیت هایمان نفر تربیت می کردیم. مدیر، داور و مسئول برگزارکننده مسابقات زن نداشتیم و قرار بود سال ۷۰ مسابقات را در هشت رشته و با حضور ۶۰۰ میهمان برگزار نماییم.
آن زمان آقای نصرالله سجادی دبیر کل کمیته ملی المپیک بود. من را به مسئول برگزاری مسابقات آسیایی والیبال معرفی نمود که کنارش چگونگی اجرای مسابقات از دستورالعمل گرفته تا تعداد نفرات در هر رشته و غیره را یاد بگیرم. دو سه ماه گذشت آن آقا مسابقه یک رشته را برگزار کرده بود اما مسابقات ما در هشت رشته بود و هر روز تسهیلاتی برای کشورها ایجاد می کردیم. گفت اینطور نمی شود و رفت. من ماندم و تلاشم را کردم. از این فدراسیون به آن فدراسیون، از این مربی به آن مربی اطلاعات را گرفتم. خانم های انجمن های ورزشی هر کدام در مورد رشته خود تلاش کردند تا این که هشت، نه ماه بعد گزارش کارمان را دادیم. سراغ آن آقا را گرفتند که گفتم رفته و این کارها را خودمان انجام داده ایم.
بخش مردان به شما سخت اطلاعات می دادند؟
بله. خیلی جاها این کار را نمی کردند. برای ایجاد رشته جدید باید از مبانی نظری مردان استفاده نماییم. خیلی ها با دل و جان کمک می کردند اما برخی هم که موقعیت خودرا از دست می دادند، مقابله می کردند. هنوز هم به اطلاعات، مبانی نظری و فنی مردان نیاز داریم. البته این تعامل الان بسیار بیشتر است. دعواهای زیادی در گذشته داشتیم. بطورمثال در دوومیدانی بین خانم توران شادپور مسئول وقت انجمن با فدراسیون خیلی دعوا شد. سختی های زیادی داشتیم.
برای توسعه ورزش زنان چه مشکلاتی داشتید؟
من هم از مشکلات می گویم و هم از کارهای قشنگی که انجام شد. یک دفعه در بازدیدهای دوره ای از استانها به کاشان رفته بودم. آقای الماسی مدیر تربیت بدنی کاشان من را به مجتمعی آموزشی برد که فرد خیری به نام آقای کتابچی ساخته بود. دبیرستان و مدرسه راهنمایی را ساخته بود و درحال ساخت یک دبستان هم بود. در صورتیکه از تپه های خاکی بالا می رفتیم به آقای کتابچی گفتم باید یک سالن ورزشی کنار این مجتمع بزنید چون دختران نیاز دارند. جواب نمی داد و می رفت. باردیگر همین موضوع را تکرار کردم و جواب نمی داد. از رو نمی رفتم و باز تکرار می کردم. در تپه چهارم، پنجم گفت خانم من اصلا نمی دانم می خواهی در ورزش خیر کنی یا شر. دیدیم راست می گوید چون آموزش و سواد را می شناخت و می دانست اهمیت دارد اما از نقش ورزش در سلامت دانش آموزان اطلاعی نداشت. گفتم آقای کتابچی سه ماه دیگر یک برنامه در استان قزوین دارم، آنجا به شما در مورد ورزش دختران می گویم. جشنواره هایی که ابتدای المپیادهای قبلی برگزار می شد آقای کتابچی را قانع نمی کرد. بدین سبب با خانم محمدیان، خانم مظلومی و چند نفر دیگر جلسه برگزار و کاری نمایشی را طراحی کردیم.
برای آوردن امام جمعه قزوین خیلی تلاش کردم. می گفت حالم خوب نیست که قرار شد برای پنج دقیقه بیاید اما دو ساعت در سالن بود. همراه با آقای کتابچی ۱۰ خیر دیگر هم دعوت کرده بودم. وقتی برنامه به اتمام رسید. امام جمعه قزوین مقابل دوربین های صدا و سیما ار نیاز بچه ها به ورزش صحبت کرد. برگشتم تا حال و هوای آقای کتابچی را ببینم که رفته بود اما برایم یک یادداشت گذاشته بود که خواهرم الان فهمیدم ورزش چیست و چه می خواهی. ۶ ماه بعد بیا و سالن را تحویل بگیر. پنج ماه پس از دفترش به من زنگ زدند که نیا چون سالن خیلی بزرگ شده و ۶ ماه دیگر وقت لازم است. پس از یک سال رفتم که سالن خیلی بزرگی ساخته بودند. خدا رحمتش کند.
یک طرح دیگر "طرح سنجش ساختار قامتی در سراسر کشور" بود. آقای دکتر یحیی سخنگوی مشاور این طرح بودند. ناهنجاری های زیادی گرفتار ما شده بود که طرح را در استانها انجام دادیم. بخاطر این طرح چند بار از سمت مدیر کل استان کهکیلویه و بویراحمد توبیخ شدم چون به وزیر نامه می زد که همه عیب و ایرادات دختربچه های ما را مشخص کرده و هیچکس با آنها ازدواج نمی نماید. وقتی مسائل را شفاف کردم هنوز به تهران نرسیده بودم که مدیرکل تربیت بدنی استان کهکیلویه به وزیر نامه زده بود که سهمیه ما را دو برابر کنید. در منطقه ۱۷ تهران پدر یکی از بچه ها پزشک بود. وقتی معلم ورزش به ایشان می گوید فرزندت اسکولیوز دارد پدر دانش آموز با معلم ورزش ما دعوا کرده بود اما به پزشک ارتوپد مراجعه و اسکولیوز را تایید کرده بود. بنده خدا دیگر خجالت کشید به مدرسه بیاید، در یک روزنامه از معلم ما تشکر کرد و روزنامه را به مدرسه فرستاد.
از نخستین اعزام زنان به خارج از کشور صحبت کنید، در چه رشته ای بود و چه مشکلاتی داشتید؟
اولین تیمی که به خارج از کشور اعزام شد، تیراندازی بود. از آنجا که هیچ تیراندازی نداشتیم من را به عنوان مسئول انجمن این رشته انتخاب کردند تا تیراندازی را راه بیندازیم و در مسابقات بین المللی شرکت نماییم. هنوز هم نمی توانم یک تیر به هدف بزنم!
در سالن حجاب ۶ خط درست کردیم و سه کلت و سه تفنگ گرفتیم. آقای تیمسارملک زاده رییس فدراسیون خیلی کمک می کرد. دو مربی را هم به ما دادند و کار راه افتاد. زمان بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن بود. کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی به این نتیجه رسیدند که تیم تیراندازی زنان را با پوشش اسلامی چادر به این مسابقات بفرستند. ۶ خانم ورزشکار، من به عنوان سرپرست و دو مربی هم بودند اما ما را به دهکده نبردند. به هر حال ما را به هتل بردند. بامداد تا عصر در سالن تیراندازی که با دهکده متفاوت بود، تمرین می کردیم و باردیگر به هتل برمی گشتیم. روزها را می شمردم و متوجه شدم روز ششم افتتاحیه بازی هاست و اگر در افتتاحیه شرکت نکنیم که به درد نمی خورد. بچه ها را جمع کردم. اسم دو هتل را بلد بودم که آقای غفوری فرد در یکی از آنها بود. ماشین گرفتیم و هیات اجرائی در هتل اول بودند. آقای غفوری فرد از دیدن ما تعجب کرد و پرسید اینجا چکار می کنید. گفتنم مگر معتقد نبودید که ما ارزش های نظام هستیم، پس چرا ارزش های نظام در هتل هستند. در نهایت قرار شد فقط ۶ ورزشکار در مراسم افتتاحیه شرکت نمایند. ما را برای نخستین بار به دهکده بردند که همه تعجب کردند.
در مراسم افتتاحیه مسئول همه اسباب اثاثیه ورزشکاران شدم. بماند که با چه حالتی روی سکوها رفتم. به بچه ها گفتم حواستان باشد شما را جلوی کاروان می گذارند، نروید پشت سر کاروان بایستید. تا وقتی که کاروان ایران بیاید خدا و پیغمبر را قسم می دادم که همه چیز به خیر بگذرد، همه تشویق کنند و نگرانی مسئولان از بین برود. کاروان ایران بالاخره از تونل بیرون آمد و همه مردم حاضر در ورزشگاه برای ما دست زدند. من فقط از اسکوربرد به روسا و وزرا نگاه می کردم. همه ایستاده به آقای غفوری فرد تبریک می گفتند که زنان را با حجاب اسلامی آورده است. روز بعد که به میدان تیراندازی رفتیم شرایط شکل دیگری بود. تمام روزنامه ها عکس بچه های ما را کار کرده بودند. مربیان کشورهای اسلامی می گفتند از شما یاد گرفتیم که دور بعد زنانمان را بیاوریم. افراد زیادی تلاش کردند تا این ۶ ورزشکار در بازی های آسیایی شرکت نمایند.
فعالیت زنان در رشته هایی مثل بوکس، ژیمناستیک و ورزش زورخانه ای هنوز مجوز نگرفته است و در دوره حضور شما در معاونت توسعه ورزش زنان هم بحث کسب مجوزشان عنوان شد. چرا به این رشته ها مجوز نمی دهند؟
لباس ژیمناستیک با این ملاحظات و شرایط فرهنگی مجوز نمی گیرد، چون قسمتی از نمره قهرمانی مدل لباس و آرایش ورزشکار است. تنها یک رشته ژیمناستیک ریتمیک داشتند که خانم اینچه درگاهی لباس هایی را تن بچه ها کرده بود که به نظرم اصلا خوب نبود. خیلی پف داشت. می توانستیم به این مجوز بدهیم و مشکلی نبود اما هیچ ارزش قهرمانی و مدالی برای این رشته ژیمناستیک نداشتیم. لباس ریخت جالبی نداشت و فقط برای رفتن طراحی نموده بودند. اصلا به درد کار ورزش نمی خورد. به خانم اینچه درگاهی گفتم با این لباس نمی توانی کار ژیمناستیک انجام بدهی یک فکر دیگری بکن. پیشنهاد دادم لباس های کوراش را ببیند. لباس ژیمناستیک با این ملاحظات و شرایط فرهنگی مجوز نمی گیرد، چون قسمتی از نمره قهرمانی مدل لباس و آرایش ورزشکار است. یک رشته ژیمناستیک ریتمیک داشتند که خانم اینچه درگاهی لباس هایی را تن بچه ها کرده بود که به نظرم اصلا خوب نبود. خیلی پف داشت. می توانستیم به این مجوز بدهیم و مشکلی نبود اما هیچ ارزش قهرمانی و مدالی برای این رشته ژیمناستیک نداشتیم.
چرا لباس دیگری را طراحی نکردند؟
نمی دانم و دیگر نفهمیدم. باید ابتکار و خلاقیت بیشتری به خرج می دادند. افراد متخصص هم اصلا لباس را تایید نکردند. دلمان می خواست کمک نماییم. به وزنه برداری هم کمک نماییم. ژیمناستیک برای رفتن مشکلی نداشت فقط نمی توانست لباسش را ردیف کند. لباس کوراش را هم پیشنهاد دادم اما به زمان رفت و آمد خانم اینچه درگاهی خورد و نشد.
چرا مجوز بوکس و زورخانه صادر نشد؟
وقتی معاون وزیر ورزش بودم، رییس فدراسیون وقت بوکس گفت تعدادی خانم متقاضی هستند. تمام آنچه را که از دوره خانم محمدیان در مورد بوکس وجود داشت، بررسی کردم که لطمه در این رشته اجتناب ناپذیراست. من هم روی آن سفت و سخت ایستادم و جواب منفی دادم. رییس فدراسیون باز هم آمد که تعداد زیادی متقاضی داریم. روز بعد ۱۰، ۱۲ دختر زیر ۲۰ سال به اتاقم آمدند و گفتند تعدادشان زیاد است. گفتم چرا به ووشو نمی روید، گفتند بوکس هیجان ما را تخلیه می کند. گفتند در این رشته لطمه می بینند و من هم جواب دادم که بنابراین مخالف هستم اما گفتند لطمه بدنی که در والیبال، فوتبال و سایر رشته ها هم وجود دارد. متوجه شدم مربی زن ندارند و لطمه آنها از اختلاط است و خودشان ناراحت هستند. اینجا دیگر برای من یک مسئولیت جدید بود. تحقیقاتم را شروع کردم و متوجه شدم تعداد زنان متقاضی بوکس زیاد است و در زیرزمین هایی فعالیت می نمایند که قانونمند نیست. با دست پر با آقای علی نژاد، آقای عبدالحمید احمدی و حراست صحبت کردم. در شورای معاونان نیز مطرح کردم که آقای سلطانی فر مخالف بود اما حرف هایم را گوش داد. گفتم آمادگی دارم همه جا بروم و مجوز را بگیرم. تعداد این افراد کم نیست و باید از آنها مراقبت کنم. نمی توانم رهایشان کنم. این به عمر مدیریت من و آقای سلطانی فر کفاف نداد اما همچنان پیگیری می کنم و اطلاعاتم را در اختیار معاون جدید قرار می دهم.
تا کجا پیش رفتید؟
اواخر کار بود. دوسال بیشتر معاون زنان نبودم. اواخر سال دوم، رییس وقت بوکس پیش من آمد که به سرعت نه گفتم اما پس از اینکه بچه ها آمدند، بررسی کردم. دیگر زمان به اتمام رسید.
خانم کاظمی پور معاون فعلی ورزش زنان می گویند این دختران به رشته های دیگری بروند.
من هم این نگاه را داشتم. خانم کاظمی پور هم باید به این فضا بیاید. اطلاعات را به او بدهیم و تصمیم بگیرد.
در مورد زورخانه چه؟
تعداد نفرات متقاضی زورخانه به تعداد انگشتان دستم هم نمی رسید. باید دست در جیب ملت می کردیم تا برای این رشته سالن، مربی و داور درست نماییم. به یک خانم پیشنهاد دادم چرا می خواهید کارتان را در سالن زورخانه شروع کنید، ابتدا در یک سالن ورزشی کار کنید. تعداد نفرات متقاضی زورخانه به تعداد انگشتان دست هم نمی رسید. باید دست در جیب ملت می کردیم تا برای این رشته سالن، مربی و داور درست نماییم. به یک خانم پیشنهاد دادم چرا می خواهید کارتان را در سالن زورخانه شروع کنید، ابتدا در یک سالن ورزشی کار کنید. به رییس فدراسیون هم گفتم وسایلی که برای زنان درست کرده ای را بیاور، یک کار به ما نشان بدهید، اما چیزی نداشتند و می گفتند با همین شرایط مجوز بدهید. باید تجهیزات را سبک تر می کردند. فیلم یک خانم را به ما نشان دادند که جلوی شوهرش میل می زد. گفتم این برای همه زنان جذاب نیست.
مجوز راه اندای کدام رشته مشکل تر بود؟
هر رشته ای در شروع کار مشکلات خودرا دارد چون تازه است و باید اطلاعات را به افرادی که کمتر در زمینه ورزش هستند، بدهیم و آنها را آشنا نماییم. بازخوردهایی که از سمت جامعه می آید را از قبل پیش بینی نماییم و پاسخ آنرا هم داشته باشیم. شاید آسان ترین ها شطرنج و تیراندازی باشند چون حرکت در این رشته ها وجود ندارد و پوشش ورزشکاران زیاد درگیر نمی گردد. مجوز رشته های وزنه برداری و پاورلیفتینگ سخت بود. در قایقرانی هم به جهت اینکه بچه های قایقرانی مجوز لباس بگیرند و از نظر فدراسیون جهانی مشکل پیدا نکند، تلاش هایی داشتیم.
کدام یک از مدیران سازمان تربیت بدنی و وزارت ورزش به ورزش زنان کمک بیشتری کردند؟
آقای هاشمی طبا کمک می کردند. مهندس فائقی هم اگر معاونت زنان برای اعزام ورزشکاران با کمبود اعتبار روبرو می شدند، کمک می کرد. همکاران مردی که در کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش بودند، به ورزش زنان کمک می کردند. در المپیک های آتلانتا، سیدنی و یونان وایلد کارت داشتیم که بوسیله حمایت کمیته ملی المپیک در زمان آقای هاشمی طبا و دبیری دکتر سجادی صورت گرفت.
در کدام دوره حمایت ها نسبت به قبل کمتر بود؟
دوره آقای هاشمی طبا و آقای سلطانی فر فعالیت داشتم که هر دو حمایت می کردند. مقاومتی در ارتباط با ورزش زنان ندیدیم چون مسئولان دوست داشتند کاروان ورزشی ایران شامل زنان و مردان در مسابقات شرکت نمایند.
یکسری از مدیران ورزش زنان به آقای مهرعلیزاده به علت طرح ادغام انجمن های ورزشی با فدراسیون ها انتقاد دارند.
در دوره آقای مهرعلیزاده انجمن های ورزشی فعال بخش زنان را از دست دادیم. هر چند این تصمیم در زمان آقای مهرعلیزاده گرفته شد اما دیگر ورزشی هایی که به او اطلاعات می دادند نیز دخیل بودند. در حقیقت آقای مهرعلیزاده نفر آخر است. این اتفاق در آموزش و پرورش هم ادامه پیدا کرد. در بخش مسئولیت انجمن های ورزشی توسط زنان خیلی رشد کرده بودیم. شاید در آینده با آن شکل ساختار گرفتار مشکل می شدیم اما آن زمان، زمان ادغام نبود.
می گفتند کارهای متفاوتی در بخش دختران و پسران انجام می دهیم که ممکنست از نظر بین المللی گرفتار مشکل شویم، اما در آموزش و پرورش ارتباطات بین المللی نداشتیم که نگران باشیم. آن زمان خصوصاً برای ترتیب بدنی دختران در آموزش و پرورش زمان خوبی برای تجمیع نبود چون فرهنگ توجه به دختران دانش آموز هنوز تعمیم پیدا نکرده بود. بنابراین است که شاید دلخوری هایی برای ما زنان وجود داشته باشد که اگر آن اتفاق برای انجمن ها نمی افتاد زنان رشد و تعمیم بهتری پیدا می کردند و مدیران، داوران و مربیان قوی تر می شدند.
گاهی به نظر می رسید که آقای سلطانی فر حساسیت ها و سخت گیری زیادی نسبت به ورزش زنان دارند.
این سخت گیری برای بخش مردان هم بود. چون ورزشکاران نمایندگان ایران در رویدادها و عرصه های بین المللی بودند. بحث سختگیری نبود بلکه قوانین است. درتمام دوره ها این موضوعات بود و برای ورود یک رشته همه زمینه ها بررسی می شد. همه به علت این بود که قوانین رعایت و سلامت ورزشکاران به خطر نیفتد.
نگاه بهتری به ورزش مردان داشتند؟
اتفاقا در بخش زنان هر جایی که نشانه رشد بود و تلاش می کردیم به شدت از ما حمایت می کردند.
عملکرد خودتان را در دوره آقای سلطانی فر چگونه ارزیابی می کنید؟
از دوره خودم راضی نیستم چون کرونا بود. فردی فعال و پویا هستم و دوست دارم هر روز برنامه داشته باشم. با اینحال در طول دوران کرونا هم جلسات با نواب رییس را ترک نکردم. اگر کرونا نبود در طرح و برنامه ها پویایی بیشتری داشتیم.
در زمینه رشته هایی که دنبال مجوز بودند، عملکرد خودتان را به چه صورت می بینید؟
هر رشته ای که آمد کوشیدیم کمک نماییم. حتی زورخانه به خانمی که آمد، گفتم از سالن های ورزشی فعالیت خودرا شروع کنید. به کسی نه نمی گفتیم اما باید همه شرایط و ملاحظات را در نظر می گرفتیم.
یادم است که تعدادی از اهالی زورخانه نامه ای نوشتند که ورود زنان به گود زورخانه را بی حرمتی به این رشته دانسته بودند.
یک نفر این حرف را زده بود که کسی هم دنبالش نرفت. گاهی وقت ها حرف هایی که زده می شود به علت درگیری چند نفر با هم است. آن موقع هم شرایط فدراسیون اینطور بود. بطور کلی برخی افراد این نگاه ها را دارند. به جهت اینکه به آنها هم کمک نماییم و بیشتر متوجه شوند، از خانم ها خواستم از سالن های ورزشی شروع کنند. ما گروهی را ندیدیم و هر بار عکس یک نفر را می آوردند. بدین سبب چون نمی توانستند تعداد افراد را نشان بدهند، این گره ها روی هم زده می شد.
چرا نمی شد از یک زورخانه کار خودرا شروع کنند؟
بالاخره باید مجوز کارشان را می گرفتند که این اتفاق بسته به تدابیر فدراسیون بود.
یعنی شما می گویید بخش اصلی مشکل رشته هایی مثل بوکس، ژیمناستیک و زورخانه فدراسیون ها بودند؟
اگر لباس ژیمناستیک را عوض کنید جایگاهی در دنیا ندارید. ژیمناستیک ریتمیک هم اصلا جایی در امتیازبندی و رده بندی ندارد. رشته ای برای سرگرمی است. به این سمت قضیه نگاه کنید که ۱۳۰ رشته ما در طول این سال ها برای حضور در عرصه های بین المللی مجوز گرفته اند. کاراته در المپیک دو نماینده داشت و صدا و سیما رقابت های دختران را نشان دادند. فکر نکنید به همین راحتی بود.
بهترین و بدترین خاطره ای که از دوران مدیریت ورزشی دارید، چیست؟
بدترین خاطره نداشته ام. هر جایی هم که موفق نشده ایم زمینه ای برای برنامه ها و کارهای بعدی شد. یکی از قشنگ ترین لحظه ها پس از بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن، مدال آوری تیراندازان در بازی های بوسان بود که الهه احمدی، لیدا فریمان و راحله خیرالله زاده در تیراندازی تیمی برای نخستین بار مدال گرفتند. همان مدال موجب شد که تعداد زیادی در رشته تیراندازی ثبت نام کنند و رشد خوبی داشته باشند.
خاطره ای از سختی کار ورزش زنان به یاد دارید که برایمان بگویید؟
بیشتر در رشته تیراندازی کار کرده ام که به علت نوع فعالیتش کمتر با مشکل مواجه بودیم اما سال ۸۳ یا ۸۴ در بخش روئینگ دختران و پسران ورزشکاران شاخصی را برگزیده بودیم که ورزشکاران اعزامی به بازی های آسیایی از نظر قد و قواره متفاوت بودند. پیش از بازی های آسیایی دوحه حدود هفت، هشت ماه با آنها کار کردیم. استعدادیابی به درستی انجام شد، بهترین مربی خارجی با آنها کار کرد و درس و مشق شان هم به خوبی پیگیری می شد چون در مقطع راهنمایی و دبیرستان تحصیل می کردند، به شدت نگران درس شان بودند. بدین سبب با هماهنگی آموزش و پرورش کتاب هایشان را خلاصه می کردیم و اهم مطالب را به آنها می دادیم. بچه ها به هیچ وجه نگران عقب ماندگی تحصیلی شان نبودند و در یک سال ۱۶ نفر را برای ورود به دانشگاه به وزارت علوم معرفی کردیم. بچه های روئینگ دختران و پسران در بازی های آسیایی مدال نگرفتند و کانوئینگ مدال آورد اما روئینگ تجربه ای کسب نمود که از دوره بعد در هر رویدادی شرکت می کرد، مدال می گرفت.
در زمان شما بحث ورود زنان به ورزشگاه هم عنوان شد، چه اقداماتی برای باز کردن گره این مساله انجام دادید؟
جالب است که ورود زنان به ورزشگاه در زمان آقای سلطانی فر صورت گرفت. آقای سلطانی فر جلسات مختلفی را برای این مساله برگزار کرد. نگاه شورایعالی فرهنگی را انعکاس داد که در بحث زیرساخت ها باید کار شود و با فدراسیون فوتبال و شرکت توسعه تجهیز جلسه داشت. در زمان معاونت خانم محمدیان تعدادی خانم وارد ورزشگاه شدند اما در زمان من تقریباً ۵ هزار نفر بودند. در شورای اجتماعی فرهنگی زنان هم این مساله را به شدت دنبال می کردم. خانم آیت اللهی هم در این حوزه خیلی کمک کرد.
چرا این مساله هنوز هم حل نشده است؟
به راحتی می توانیم با هماهنگی بین بخش ها این کار را انجام بدهیم. این مساله تنها به وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال مربوط نیست و نهادهای مختلفی در این حوزه نقش دارند. اگر همه دست به دست هم بدهند می توانیم شرایط را به خوبی اداره نماییم.
نظر علماچه بود؟
با هماهنگی علما این کار انجام شد. مخالفت می شد اما بحث های مختلفی صورت گرفت. ۵ هزار نفر را بردیم اما ظرفیت ورزشگاه آزادی ۱۰۰ هزار نفر است. باید بتوانیم زیرساخت مناسب ورود و خروج و استفاده از امکانات را فراهم نماییم. مخالفت ها هم بنابراین است. اگر این مسائل مهیا شود به نظرم مخالفت خاصی وجود ندارد. فدراسیون ها در همه رشته ها تلاش خودرا برای رشد انجام می دهند اما گاهی تعدادی از مسئولان نگاه سلیقه ای دارند و نمی توان کاری کرد. بدین سبب باید منتظر ماند که دوره آن فرد تمام شود و باردیگر موضوعات را پیگیری کرد. فدراسیون هادر همه رشته ها تلاش خودرا برای رشد انجام می دهند اما گاهی تعدادی از مسئولان نگاه سلیقه ای دارند و نمی توان کاری کرد. بدین سبب باید منتظر ماند که دوره آن فرد تمام شود و باردیگر موضوعات را پیگیری کرد.
حرف پایانی
ورزش به عنوان یک کار فرهنگی بسیار موثر در دنیا مورد توجه قرار می گیرد. ورزش با هدف ایجاد و توسعه سلامتی در بخش جسمی و روحی روانی تلاش می کند جامعه ای سالم همراه با آرامش بوجود آورد. این خسیسه و هدف را دارد که در صحنه های مختلف جامعه اثرگذار باشد. نقشی بسیار قوی در زمینه های مختلف دارد و به عنوان یک عامل موثر از آن یاد می شود. ورزش زنان یک عرصه محکم از فعالیتهای اجتماعی است که توانسته در انتقال ارزش های نظام بسیار موثر باشد. زنان ما توانسته اند با رعایت عفاف روی سکوی قهرمانی بروند و کار بزرگی را رقم بزنند. اثر و نقش عفاف این ورزشکاران خیلی زیاد است. از این پدیده در رشد حوزه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، عاطفی و... برای جامعه و به ویژه زنان باید بهره برد و توجه به این مهم از ضرورت های جامعه فعال است و دولت ها باید بتوانند از نقش اثرگذار ورزش در رشد جامعه به خوبی استفاده نمایند.
منبع: دفاع شخصی
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب