در گزارش دفاع شخصی عنوان شد؛
مشكل بزرگ تكواندوكاران برای حضور در لیگ
قهرمان سابق تكواندو آسیا اظهار داشت: قرارداد تكواندوكاران برای حضور در لیگ یكطرفه است كه همین مبحث مشكلات زیادی را برای قهرمانان این رشته بوجود آورده است.
علیرضا درویش پور ضمن بیان مطلب فوق به خبرنگار مهر اضافه کرد: واقعیت این است که سطح کمی لیگ برتر برابر با سطح تکواندو ایران پیشرفت نداشته است، چون که تکواندوکاران ملی پوش و عنوان دار به علت مبلغ پایین قراردادها تمایل چندانی به حضور در این مسابقات را ندارند و این مسئولیت با سازمان لیگ است تا بستری را برای بالا بردن سطح فنی و جذابیت های لیگ فراهم آورد.
وی اضافه کرد: تکواندو از سال ۲۰۰۰ به صورت رسمی وارد المپیک شد و از همان دوره هم تکواندوکاران برای کاروان ورزشی ایران موفق به کسب مدال های با ارزشی از همین رویداد مهم شده اند. کسب مدال های مختلف از بازی های آسیایی، ایستادن روی سکوی قهرمانی جهان و آسیا در چند دوره متوالی سبب شده تا تکواندو ایران در دنیا صاحب سبک و یکی از قدرت های برتر دنیا معرفی شوند. رشته ای با این پیشینه چرا نباید لیگی جذاب و پویا با حضور تیم های بزرگ داشته باشد؟ اگر شیوه مناسبی از جانب سازمان لیگ اتخاذ می شد، تبلیغاتی درست صورت می گرفت، آیا نباید شاهد حضور کارخانه ها و حامیان مالی بزرگ باشیم؟
قهرمان سابق آسیا افزود: پیشنهاد می کنم برای داشتن لیگ پویا و جذاب سازمان لیگ یک اسپانسر قوی را جذب نماید. می توان با تشکیل اتاق فکر و کمیته بازاریابی در این خصوص به صورت حرفه ای وارد عمل شد تا راه های کمک به پیشرفت لیگ بررسی و بهترین های آنرا اجرایی کرد. شکی نیست که اسپانسر و حامیان مالی نقش مهمی در این خصوص ایفا می کنند. تکواندوکار به دنبال مبلغ قرارداد قابل توجه است و تیم ها به علت نداشتن اسپانسر نمی توانند چنین مبالغی را پرداخت کنند و سازمان لیگ هم سردرگم شده است. در این بین باید یک سری حلقه ها به هم متصل شود تا کار روی روال بیفتد. شاید داشتن اتحادیه تکواندوکاران، مربیان، داوران، باشگاه ها و برگزاری جلسات مشترک نمایندگان آنها با فدراسیون و سازمان لیگ بتواند راهکار مناسبی برای رفع مشکلات موجود باشد.
درویش پور اظهار داشت: سازمان لیگ می تواند با درگیر کردن هیأت ها از پتانسیل های اقتصادی موجود در استان ها بهترین بهره را برای توسعه تکواندو در همان شهر ببرد. کاله آمل یک نمونه از همین موارد است که والیبال مازندران را به حرکت درآورد و خود شرکت هم بهره لازم را از آن برد.
وی افزود: نکته دیگر و مهم جوایز تیم های برتر است. تیم های متقاضی شرکت در رقابت های لیگ باید ورودیه پرداخت کنند و سازمان لیگ می تواند مجموع این دریافتی را در انتهای فصل بین تیم های برتر بعنوان جایزه توزیع کند تا بخشی از هزینه ها پوشش داده شود. سازمان لیگ هم می تواند از ۱۰ درصد دریافتی از هر قرارداد هزینه برگزاری را تأمین کند.
این تکواندوکار با اشاره به اینکه قراردادهای یکطرفه مشکل بزرگ تکواندوکاران است تصریح کرد: قراردادها یکطرفه به سمت باشگاه هاست. تکواندوکار مالیات پرداخت می کند، انتهای فصل چند ده درصد به علل مختلف از جانب باشگاه کسر می شود، برای رفتن به تیم دیگر هم باید ۲۰ درصد از قرارداد اولیه را هم پرداخت کند. این درحالی است که هیچ پشتوانه ای برای دریافت همان مبلغ باقیمانده هم وجود ندارد. من خودم سال ۹۰، با یک تیم ۱۰ میلیون تومان قرارداد بستم، پس از هفت سال و با طی مراحل قانونی در مراجع قضائی موفق به دریافت حق و حقوق خودم شدم. مگر قرارداد تکواندوکار چقدر است که باید کلی جریمه هم بدهد؟
درویش پور اضافه کرد: تکواندوکاران باید بدانند که می توانند در قرارداد با باشگاه بندهایی را به صورت تبصره اضافه کنند تا در زمان لازم بتوانند از حق و حقوق خود دفاع کنند. بعنوان مثال می توان زمان و نحوه پرداخت، پیشگیری از جریمه، حداقل تعداد بازی ها، شرایط فسخ و … را در قرارداد ذکر کرد. این قرارداد دو طرفه بین تکواندوکار و باشگاه است و تکواندوکار باید شرایط خویش را مطرح کند و در صورت توافق دو طرفه، امضا شود.
وی با اشاره به مبلغ قرارداد پایین تکواندوکاران تصریح کرد: چند سال قبل و در زمان حضور قهرمانان صاحب نام در مسابقات لیگ، این تکواندوکاران بعنوان نفرات برتر تکواندو ایران قرارداد ۵۰ میلیونی داشتند که همان زمان می توانستند بهترین ماشین خارجی را خریداری کنند، قصد مقایسه ندارم ولی با وجود گذشت چند سال و با این تورم، در شرایط فعلی نفرات اول ایران یعنی میرهاشم حسینی و آرمین هادی پور مبلغی پایین تر برای لیگ ۹۹ پیشنهاد دارند! سوال من این است که آیا تکواندوکاری که باید به صورت حرفه ای ورزش کند، با ۴۰ تا ۵۰ میلیون می تواند شرایط همین ورزش حرفه ای را برای خود فراهم کند؟ گذران زندگی عادی به کنار! بعد که در رسانه ها خبر مسافرکشی یک قهرمان منتشر می شود، همه سوال می کنند چرا چنین شد؟
عضو پیشین تیم ملی افزود: متأسفانه مربیان حاضر در لیگ علیرغم آنکه می توانند از اسپانسر و باشگاه درخواست مبلغ بیشتری را برای بستن قرارداد تکواندوکار داشته باشند، از این مورد حمایت نمی کنند. تمام مربیان شاغل در لیگ چند منبع درآمد دارند، اما یک تکواندوکار حرفه ای که روزانه چهار ساعت مشغول تمرین است، نمی تواند کاری غیر از تکواندو داشته باشد. تنها منبع این ورزشکار لیگ است. آیا مربیان ما می توانند با این مبالغ زندگی خویش را تأمین کنند که از تکواندوکار چنین انتظاری دارند.
وی افزود: سوال من از مسؤلان ورزش کشور این است که چرا باید میلیون ها دلار هزینه پرداخت جرایم مربیان و بازیکنان خارجی فوتبال شود، ولی رشته های مدال آور المپیک همواره با مشکلات مالی دست به گریبان باشند؟ شاید مقایسه اشتباه باشد، ولی سروش احمدی با مدال نقره جهان و زحمات صد برابر بیشتر به زحمت ۵۰ میلیون قرارداد می بندد، ولی شجاع خلیل زاده برای یک قرارداد دو ساله طلب چند ده میلیاردی می کند!! قبول دارم فوتبال شرایط متفاوتی دارد، ولی همه جای دنیا هزینه های فوتبال از بخش خصوصی تأمین می شود نه آنکه دولت بودجه ورزش ملی را برای این دست جرایم هزینه کند!
این قهرمان تیم ملی تکواندو در انتها اظهار داشت: از فدراسیون تکواندو تشکر می کنم که این بستر را برای تکواندوکار فراهم نموده تا بتوانند در کنار کسب درآمد، توانایی خویش را برای مربیان تیم ملی به نمایش بگذارند. تکواندوکاران ملی پوش از همین لیگ به اردوی تیم ملی راه پیدا کرده اند و این جای تقدیر دارد که فدراسیون ایران همواره عنوان بهترین را در دنیا یدک می کشد.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب